TRI NET U PËRPËLIT NË SHTRAT ME XHINDET

Nga përvoja mistike e njerëzve tanë



TRI NET U PËRPËLIT NË SHTRAT ME XHINDET



Kush e di vallë se çka të diktohet të bësh në jetë? Të bëhesh falltare, magjistricë apo...diçka tjetër. Ekzistojnë forca që mendojnë edhe për këto mistere të pashpjegueshme të jetës njerëzore. Gjithçka është e mundur në botën paranormale, apo jo?







A udhëheqin me ne forcat misterioze?





Shikuar shkencërisht vetëm njerëzit me vetëdije të lartë mund të merren me magji. Duhet të ekzistoj energji e shtuar pozitive, si dhe shumë kritere tjera për të cilat flitet në literaturën që merret me këso temash.



Edhe në anët tona kemi dëgjuar që shumë njerëz merren me magji të ndryshme: disa me magji të bardhë, të tjerët me të zezë, ndërsa gratë që merren me këto punë të fëlliqura në popull emërtohen si “gra që bëjnë sehire”.



Nga ka filluar interesimi i tepërt për t’u marrë me këto punë dhe si janë bërë ato “gra që bëjnë sehire”, vërtet është vështirë të hulumtohet gjeneza e këtyre biografive, sa të çuditshme, aq edhe të mistershme.



E ata të tjerët, të cilët i shfrytëzojnë magët dhe magjistricat për të kryer shërbimet e tyre, për t’i prishur a për t’i ndrequr punë atij apo këtij njeriu, janë shumë të bindur se njerëzit e tillë posedojnë fuqi mbinatyrore. Ky shkrim pikërisht shqyrton fatin e një gruaje shqiptare, Xh. B., nga një fshat i largët i Anamoravës, e cila i hapi dyert e veta për t’u ndihmuar njerëzve me shumë halle e me shumë derte.



Ajo grua kurrë nuk ishte marrë me diçka të tillë, e as që i shkonte mendja se një ditë do të bëhej viktimë e ca forcave të panjohura dhe do të përpëlitej në shtratin e vdekjes, gjersa do ta bindin që ajo të merret me punë të panjohura.



Ajo që e ndryshoi rrjedhën e jetës së saj ndodhi një natë nëntori të vitit 1996. “Isha duke pastruar një këmishë të burrit tim në oborr pasi kisha ngrënë darkë, kur para meje u paraqit një djalë afro 27 vjeçar i cili m’u drejtua kësisoj: “Oj, Xh. Lëre atë këmishë se këto punë nuk janë për ty”. E kur e ngrita kokën për ta shikuar me mirë, pashë vetëm një dritë të zbehtë te dyert e oborrit dhe dëgjova një zë të çjerrë fëmije që më trembi” -tregon ajo. Pastaj e humbi vetëdijen. Ndjeu një nxehtësi të madhe trupore dhe më s’pati forcë të qëndronte në këmbët e veta. U alivanos dhe humbi ndjesinë e hapësirës. Më nuk dinte që është në shtëpinë e vet. Ndërruan pamjet, fytyrat, objektet. Më kot mundohej djali dhe burri, që e shpurën në shtrat, ta sjellin në vete. Kjo nuk bëhej e gjallë, nuk jepte shenja jete. Atëherë asaj iu afruan disa krijesa të padukshme, të cilat vazhdimisht mundoheshin ta bindnin të bëhej falltare, t’u ndihmojë njerëzve, të merrej me magji. Në atë ankth ireal me tërë forcën e shpirtit të saj luftonte me ato qenie që e kishin lënë të vdekur për së gjalli. Ishte diku në kufi midis botës reale dhe ireale. Kurë arriti t’i shquaj fytyrat e njerëzve të dashur të shtëpisë, u tmerrua edhe më shumë. S’mund ta duronte burrin e vet, lutej t’ia hiqnin sysh.







Tri net e tri ditë të plota Xh. B. Luftoi me ato krijesa që se linin të qetë. Ditën e dytë njerëzit e shtëpisë vërejtën trupin e saj të vizatuar me disa shkronja të çuditshme. Krijesat e çuditshme e të padukshme kishin shkruar shkronja të panjohura për ta. E, ç’ishte më interesant, ngjyra e shkrimit përputhej me kanën të cilën e përdorin gratë për t’i ngjyrosur flokët.



Ata sërish këmbëngulin që ajo me çdo kusht duhej të bëhej e “tyre”, përndryshe...



U arsyetua se duhet ta pyeste burrin e saj. Dhe burri i saj s’pati gjë kundër; vetëm t’i dilte gruaja e gjorë nga ajo gjendje mjeruese, nga ajo agoni që i lemeriste të gjithë, e , ç’është më e keqja, asnjëri s’dinte si t’i ndihmonte.



Kur ajo më në fund u pajtua se ashtu do të bëhet, si i diktonin ata, gjithçka u fashit. Kaloi alivania, pushuan ankthet, përçarjet...u zhduk shkrimi në trupin e saj. Atë ditë, gjersa ajo përjetoi rrathët e ferrit, hoxhës së ri të fshatit i kishte rënë libri i shenjtë nga dora, e vetëm atëherë Xh. B., paska pranuar të bëhej emisare e “atyre”. Hoxha, pastaj ishte qetësuar dhe kishte filluar të predikoj ashtu si i ka hije një njeriu të Zotit.



Pasi u qetësua pakës, në mbrëmje doli tek fqinja. Duke shikuar orën, atë e nget lemza dhe thotë: “Eh, qenka ora njëmbëdhjetë!”. Të gjithë që ishin në dhomë u habiten me fqinjën e tyre. Mos paska luajtur mendsh? Apo ka rënë në ato punët e liga? -pyesnin të gjithë në fshat.



Por tek më vonë të gjithë e kuptuan çka i kishte ndodhur Xh. B.-së. Dhe u bindën se vërtet atë e kanë zgjedhur për të bërë magji, për t’i ndihmuar njerëzit, për t’ua sqaruar kush ua do të mirën e kush të keqen dhe për të gjitha problemet e tjera që njeriu i has në jetë.



Sot e kësaj dite këtë grua e vizitojnë shumë njerëz. Është përson i kërkuar i hallemëdhenjve. E kështu ndodhi!



Kush e di vallë se çka të diktohet të bësh në jetë? Të bëhesh falltare, magjistricë apo...diçka tjetër. Ekzistojnë forca që mendojnë edhe për këto mistere të pashpjegueshme të jetës njerëzore. Gjithçka është e mundur në botën paranormale, apo jo?